Na de tranen, de reality check

We hebben ze allemaal gezien. De tranen van Patrick. Wij bij Luna hebben zelf ook mogen ondervinden hoe passioneel er aan gemeentepolitiek gedaan wordt. Ook wij hebben tranen gezien, zelfs voor er iets beslist was, toen het er niet goed uitzag. Burgervader moet wel het mooiste beroep ter wereld zijn. We hebben hard voor hen gewerkt, en zijn blij dat we de goede en mindere dagen met hen hebben kunnen meemaken…

Na de tranen, begon het spierballengerol in Antwerpen. Groen dat zo verrast was dat zij ook mochten meepraten, dat ze zich haastten om onrealistische eisen naar voor te brengen. Oef, ondertussen moeten ze niet meer meepraten. Het is immers makkelijker om aan de zijlijn te roepen dan om verantwoordelijkheid te nemen voor belastinggeld. En dan was er Rood, dat met veel verontwaardiging kloeg dat het zijn eigen sociaal programma niet is dat in de onderhandelingsnota staat. ‘Losers can’t be choosers’, right? Het moest in Antwerpen blijkbaar nog doordringen dat ze verloren hadden. Eerder dan dat nederig te aanvaarden, moesten ze voor zichzelf nog even de schijn en de verontwaardiging hoog houden.

Maar waarom in de publieke schijnwerpers? Uithuilen hoef je niet in de media te doen. Je kunt beter met opgeheven hoofd het strijdperk verlaten, en ridderlijk erkennen dat je niet meer aan zet bent, eerder dan jezelf totaal onmogelijk te maken. Dan kun je tenminste nog meespelen. Nu heeft Rood zichzelf uitgeschakeld. Tot spijt van wie het benijdt…